سد ایتایپو به دلیل گستردگی بسیار به عنوان یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن شناخته می‌شود که بر روی رودخانه پارانا قرار دارد و پاراگوئه و برزیل را از هم جدا می‌کند. هر کشور نیمی از 14000 مگاوات تولیدی سد را در اختیار دارد. برای تکمیل این پروژه، تقریبا 50 میلیون تن خاک در طول ساختوساز برداشته شد و 18 ژنراتور هیدروالکتریک هر کدام به طول 53 فوت در سد قرار داده شد (2 مورد دیگر در یک توسعه در سال 2006 اضافه شد تا مجموع به 20 برسد). در نتیجه اندازه عظیم خود، هر ژنراتور قادر است 160 تن آب در ثانیه را جابجا کند.
همچنین با توجه به توافق بر سر تقسیم مساوی انرژی خروجی بین دو کشور، پاراگوئه توانسته است برق مازادی را که در اختیار دارد به کشور برزیل و سایر کشورهای جهان بفروشد. ایده سد ایتایپو زمانی شکل گرفت که وزرای امور خارجه برزیل و پاراگوئه قانون Iguacu را در سال 1966 امضا کردند. این قانون، منجر به اکتشاف رودخانه پارانا به عنوان منبع انرژی بالقوه شد.
در سال 1975ساخت سد آغاز و این سازه به طول 4.8 مایل در سال 1991 با توسعه آن در سال 2003 که منجر به تولید 1400 مگاوات انرژی اضافی شد، تکمیل گردید. این یک سد بتنی گرانشی است که از آهن و فولاد کافی برای ساخت 380 برج ایفل و 15 تونل کانال بین انگلستان و فرانسه استفاده کرده است. مخزنی که وارد سد می‌شود، 170 کیلومتر طول دارد و می‌تواند تقریبا 29.54 میلیارد تن آب را در خود جای دهد و با توجه به بزرگی آن، حجم عظیمی از قدرت را تامین و توجه مثبت بین‌المللی را به این دو کشور جلب کند.
بااینحال، ساخت سد ایتایپو پاراگوئه در مالزی پیامدهای مثبت و منفی زیادی داشت. در‌حالی‌که تکمیل آن یک منبع انرژی جدید بزرگ برای هر دو کشور فراهم کرد، بسیاری از خانواده‌ها از خانه‌های خود آواره شدند تا سازه‌های دست‌ساز جدید را که مسیر هفتمین رودخانه بزرگ جهان را تغییر می‌داد، در خود جای دهند.
بیشتر بخوانید: جاذبه اولیندا | شهری تاریخی در کشور برزیل
تاثیر ساخت و ساز سد ایتایپو
در نتیجه ساخت سد Itaipu اثرات مثبت و منفی بر محیط و جوامع محلی داشت. در ابتدا، این پروژه به اقتصاد پاراگوئه رونق بخشید و امکان توسعه بازار برق را فراهم کرد که پاراگوئه و برزیل هر دو به درجات مختلفی از آن سود برده‌اند. بااینحال، برق تولید شده در ابتدا کمک زیادی به اقتصاد پاراگوئه نکرد، زیرا طبقه بالا مانع از حرکت به سمت صنعتی شدن شدند. بنابراین، تمرکز بر کشاورزی باقی ماند. با تکمیل سد، ارزش محصولات اصلی پاراگوئه در سرتاسر جهان به شدت کاهش یافت و باعث خرابی اقتصادی شد.
در طول فشار به سمت دموکراسی‌سازی، بازار تا حدودی بهبود یافت و این برق برای کمک به توسعه صنعت در کشور مورد استفاده قرار گرفت. بااینحال، در مورد فروش انرژی مازاد پاراگوئه به برزیل از جانب مردم پاراگوئه که نگران فساد دولت خود بودند، بحث و جدل زیادی وجود داشت، اما صدای آن‌ها در امضای معاهده Itaipu در سال 1973 توسط دولت‌شان خاموش شد.
یکی دیگر از تأثیرات منفی ساخت سد ایتایپو بر حیات‌وحش طبیعی اطراف بود. اگرچه پروژه‌های حفاظت طبیعی در طول ساخت سد اجرا شد، اما مقدار زیادی از جنگل در امتداد سمت پاراگوئه رودخانه از بین رفته بود. همچنین، آبشارهای متعدد در اثر توسعه آب انبار زیر بار رفته و بخشی از زیبایی‌های طبیعی منطقه را از بین برده بودند. بااینحال، کار زیادی برای نجات بخش بسیاری از حیات‌وحش و پوشش گیاهی که با ایجاد سد امکان نابودی داشتند، انجام شده است و برنامه‌های اجرا شده توانستند حدود 400 گونه را نجات دهند.
همچنین باید توجه داشت که در نتیجه ساخت سد 59000 نفر از خانه‌های خود آواره و مجبور به جابجایی شدند. این عدد بسیار بزرگ و تصمیمی است که نباید ساده در نظر گرفته شود. بااینحال، مدیران پروژه آن را مناسب تشخیص دادند، زیرا بازده خالص انرژی و سود برای پاراگوئه بیشتر از خسارت این جابجایی بود.
توان خروجی و مقایسه سد ایتایپو
در سال 2006، سد ایتایپو در پاراگوئه ظرفیت خود را افزایش داد و 14000 مگاوات برق برای استفاده در پاراگوئه و برزیل تولید کرد. به عنوان مبنایی برای مقایسه، سد هوور در ابتدا و زمانی که با ظرفیت کامل کار انجام می‌داد، تقریبا 1951 مگاوات تولید می‌کرد و سد Three Gorges در چین دارای 26 واحد تولید برق بود که مجموعا تقریبا 22500 مگاوات برق تولید می‌کنند. سد Three Gorges که اخیرا ساخته شده، یکی از این سه سد است و انرژی را برای کشوری که به سرعت درحال گسترش است و به نسبت زیادی آن را مصرف کرده، تامین می‌کند.
پاراگوئه و برزیل توانسته‌اند بیشترین بهره را از تولید انرژی بزرگ ارائه شده توسط سد Itaipu ببرند، به‌طوری که پاراگوئه بیشتر این انرژی تولید شده را به دلیل عدم مصرف آن صادر می‌کند و برزیل با داشتن حقوق اولیه برای خرید انرژی مازاد پاراگوئه سود می‌برد.
بیشتر بخوانید: جاذبه‌های شگفت‌انگیز پارک ملی لینسویز ماراینسیز برزیل + راهنمای بازدید
تاریخچه سد ایتایپو پاراگوئه مالزی
سد ایتایپو پاراگوئه مربوط به ساخت و ساز عظیمی است که براساس منافع مشترک بین برزیل و پاراگوئه توسعه یافته و متعلق به هر دو کشور است. منبع آبی مورد استفاده برای ارتقای عملکرد این نیروگاه، رودخانه پاراناست که در مرز بین دو کشور قرار دارد. برای انجام پروژه‌ای به نسبت نیروگاه برق آبی ایتایپو، چندین سال بحث و مذاکره لازم بود تا برابری در مورد منافع مشترک دو ملت ایجاد شود، چنین بحث‌هایی در دهه 60 مطرح شد. در 22 ژوئن 1966، وزرای خارجه برزیل (Juracy Magalhães) و پاراگوئه (Sapena Pastor) "Ata do Iguaçu" را امضا کردند که هدف آن تحلیل امکان‌سنجی منابع آبی متعلق به دو کشور بود.
در سال 1970 مناقصه بین‌المللی برای انتخاب شرکت‌های مسئول طراحی اولیه پروژه برگزار شد که برنده آن، کنسرسیومی متشکل از شرکت IECO از آمریکا و ELC از ایتالیا بود که اجرای آن در سال 1971 آغاز شد. دو سال بعد، در 26 آوریل، معاهده Itaipu امضا شد که هدف آن، قانونی و رسمی کردن استفاده از رودخانه پارانا برای ساخت کارخانه بود.
در سال 1974 یعنی در 17 می، یک نهاد با هدف مشترک نظارت و مدیریت ساختوساز ایجاد شد. در سال 1978، مسیر رودخانه پارانا برای شروع ساخت سد ایتایپو منحرف شد و چهار سال بعد در 12 اکتبر، ساخت سد به پایان رسید و دریچه‌های سیل بسته شدند. در 5 می 1984، این کارخانه به بهره‌برداری رسید. سد ایتایپو پاراگوئه کشور مالزی به دلیل عظمت خود یکی از عجایب هفتگانه دنیای مدرن به شمار می‌رود.
معرفی سد ایتایپو پاراگوئه در مالزی
نیروگاه برق آبی Itaipu واقع در فوز دو ایگواسوی پارانا، یکی از بزرگ‌ترین پروژه‌های تولید برق در آمریکای لاتین محسوب می‌شود و در نتیجه معاهده‌ای که در سال 1973 در دوران دیکتاتوری نظامی امضا شد، این کارخانه دارای یک اداره دو ملیتی است که برق برزیل و هم پاراگوئه را تامین می‌کند و با ظرفیت نصب شده حدود 14 گیگاوات، Itaipu بیش از 27 میلیارد دلار هزینه دارد. این کار هزاران کارگر برزیلی و پاراگوئه‌ای را بسیج کرد. برای امکان‌پذیر ساختن ساخت آن، دو کشور طی سال‌ها وام‌هایی را با مؤسسات مختلف از جمله BNDES و خزانه‌داری ملی برزیل منعقد کردند. از آن‌جایی که این وام‌ها به دلار بود و دولت‌های پاراگوئه و برزیل معتقد بودند که پذیرش ارزهای مختلف برای مدیریت نیروگاه دشوار است، ارز آمریکایی برای قیمت‌گذاری تعرفه انرژی تولیدشده توسط Itaipu اتخاذ گردید.
ساختوساز عظیم در سراسر رودخانه پارانا تا برزیل امتداد دارد و بین دو کشور مشترک است. اما این پاراگوئه است که بیشترین بهره را از آن می‌برد، هم از نظر اقتصادی و هم از لحاظ رضایت میهنی. حدود 80 درصد انرژی پاراگوئه از این سد تامین می‌شود. این به معنای واقعی کلمه منبع نور کشور است.
در کشوری به فقیری این کشور، این سد به عنوان دستاوردی دیده می‌شود که از زمان افتتاح آن در سال 1984 بی‌نظیر بوده است. حتی بدون درک جزئیات تولید برق آبی، واضح است که ساختوساز قدرتمندی به شمار می‌رود. از یک سکوی دید دور، می‌توانید دیوار بتنی را ببینید که فضای بین دو کشور را پوشانده است و به شکلی بلند و وسیع، با قدرتی بی‌صدا نیروی رودخانه را مهار می‌کند.
در تور اتوبوسی که سد ایتایپو پاراگوئه برای بازدیدکنندگان اجرا می‌کند، بسیار به سد نزدیک‌تر می‌شوید و واقعا می‌توانید از اندازه و میزان کاری که برای ساخت آن انجام شده است، بازدید کنید. اما غم‌انگیز است که میشنویم یکی دیگر از شگفتی‌های طبیعی بالقوه جهان برای پیشرفت انسان از بین رفته است. بااینحال، پیشرفت غیرقابل انکار بوده و سد هیدروالکتریک ایتایپو به خودی خود یک شگفتی است. تا زمانی که چین سد Three Gorges خود را ساخت، این بزرگ‌ترین و قابل‌توجه‌ترین دستاورد بشر در نوع خود در جهان بود و این سد چیزی است که پاراگوئه حق دارد به آن افتخار کند.
بیشتر بخوانید: تالاب پانتانال برزیل | عجیب‌ترین و بزرگ‌ترین تالاب جهان
نتیجه‌گیری
هم پاراگوئه و هم برزیل در توسعه و بهره‌برداری از سد ایتایپو دستاوردهای زیادی کسب کرده‌اند. بااینحال، این منفعت بدون هزینه نبوده است، زیرا جابجایی این تعداد زیادی از مردم و تخریب یک اثر طبیعی تصمیماتی است که نباید ساده گرفته شود. این منبع انرژی برق آبی به کاهش وابستگی به زغال سنگ و نفت در هر دو کشور کمک کرده و همچنین منجربه ایجاد روابط بیشتر بین دو کشور از طریق مشارکت مشترک آن‌ها شده است.
اگرچه کشور هزینه‌های سنگینی متحمل شد، اما سد Itaipu به عنوان یک موفقیت زیست محیطی، مالی و سیاسی ظاهر شد. توانایی تولید چنین مقدار زیادی انرژی برق آبی باعث صرفه‌جویی مالی هر کشور شده و همچنین گامی کوچک در کاهش وابستگی به نفت جهان بوده است.
متن دیدگاه
نظرات